Over de club
2014, het begin van de club
De Facebookpagina, en daarmee ook de club, is in 2014 opgericht door twee Libero-eigenaren. De een knapte een witte KJ op en de ander een groen-grijze FA. Aangezien er nog geen Liberoclub was in Nederland, hebben zij een Facebookpagina aangemaakt om zo een plek te maken voor Libero-eigenaren en -fans.
De groen-grijze FA is op 1 januari 2014 zonder motor bij een Renaultdealer gekocht. Naast deze groen-grijze FA stonden er nog 3 Libero’s in wat mindere staat, hier zijn zoveel mogelijk onderdelen en een motorblok uitgehaald. Dit motorblok is vervolgens in de groen-grijze FA gemonteerd, maar op een gegeven moment liep dit blok op de snelweg vast. Een nieuwe motor vonden ze bij een liefhebber in Brabant. Deze motor is er bij een garage ingezet en daarna kon het busje weer de weg op.
In 2015 is de groen-grijze FA verkocht, deze is in het westen van het land beland. De witte KJ is verkocht aan een volger van de Facebookpagina.
2017, ergens in Nederland...
De advertentie op Marktplaats
In de zomer van 2017 zag ik een advertentie op Marktplaats. Er stond een groen-grijze FA te koop. Aangezien ik al lang naar een Libero op zoek was, heb ik meteen een e-mail gestuurd. Niet veel later was een datum afgesproken om de bus te bekijken.
Busje bekijken en de proefrit
Een week later, in het weekend, was het dan zover, ik ben samen met nog wat anderen in een Subaru Forester gestapt en naar de Libero gereden. Eenmaal aangekomen viel de roest op het eerste gezicht nog mee. Niet veel later kwam ook de eigenaar tevoorschijn.
Nadat we een rondje om de bus hebben gelopen en wat met de verkoper hebben gepraat werd het tijd voor een proefrit. Erg lang was de proefrit niet, maar dat mocht de pret niet drukken. Aan het einde van het proefritje lichtte het oliedruklampje heel kort even op. Dit zou komen door het warme weer, aldus de verkoper. Ik vond het wat bijzonder, maar het weerhield mij er niet van om de Libero te laten staan.
Na een akkoord over de prijs hebben we besloten om hem volgend weekend op te halen.
Op naar huis
Een week later zijn we dus weer die kant op gereden; kofferbak gevuld met een sleepkabel, dopsleutelset, motorolie, tape en kabelbinders.
Bij aankomst zag ik dat de eigenaar alle onderdelen die hij had in de bus had gestopt, alles achter de voorstoelen lag dus tot aan de onderkant van de ramen vol met spullen.
En toen begon de terugtocht, ik in de bus, de rest in de Subaru Forester.
Nou goed, met een grote grijns op mijn gezicht reed ik in de Libero door het platteland van Noord-Holland. In De Rijp was het helemaal geweldig, de weg is daar hartstikke smal. Voor mij moest de Forester steeds remmen voor tegenliggers, in het busje had ik nergens last van, die paste er zo tussendoor. Bij ‘Het wapen van Münster’ zijn we gestopt voor een bak koffie. Toen die koffie op was hebben we de boxermotor en de driecilinder weer gestart. Op naar Enkhuizen! Om daar de Houtribdijk over te steken…
Oliedruklampje...
De Houtribdijk, ja, dat was het plan. Midden in Hoorn ging het olielampje helaas af en toe kort branden. Dus ik knipperde een paar keer naar de Subaru die voor mij reed om aan te geven dat er iets aan de hand was. Even later stonden we stil, ergens op een parkeerplaats op een dijk in Hoorn. Heb het oliepeil gecontroleerd, die was niet te laag, maar er kon nog wel wat bij. Na een halfuur heb ik de bus weer gestart, het olielampje bleef gelukkig uit. Ik begon ondertussen een wat onheilspellend voorgevoel te krijgen, maar goed, op naar Enkhuizen!
Voor Enkhuizen werd mijn voorgevoel bevestigd: het olielampje ging constant branden. Toevallig precies voor een tankstation. Daar stonden we dan: in een parkeervak, voor de deur van een tankshop. Ik de Subarugarage heb opgebeld en om advies gevraagd: niet verder rijden, zeiden ze, laat de ANWB hem naar huis transporteren.
De pomphouder begon het niet bepaald te waarderen dat we met een busje met pech op zijn parkeerplaats stonden. Aangezien thuis nog ver was en we ook geen zin hadden om de ANWB op te bellen, zijn we gaan zoeken of we ergens een autoambulance konden huren. Nergens in de buurt was er eentje te vinden, maar gelukkig zat er een winkel waar ze sleepkabels verkochten. Omdat ik de sleepkabel die ik bij mij had niet vertrouwde voor zo’n grote afstand heb ik het dikste exemplaar die ze verkochten gekocht.
Eenmaal weer terug bij de benzinepomp hebben we de pomphouder eerst nog even blij gemaakt door de laatste paar Cornetto’s te kopen. Met een ijsje in de hand hebben we de Libero uit het parkeervak geduwd en hem aan de trekhaak van de andere Subaru vastgemaakt.
Voor de grap had ik set oude walkie-talkies meegenomen, die bleken echter bijzonder goed van pas te komen tijdens het slepen.
Na een urenlange tocht dwars door Nederland, waarbij we snelwegen steeds vermeden, kwamen we ‘s avonds weer thuis.
De garage werpt er een (korte) blik op
De dag na aankomst heb ik de garage opgebeld en gevraagd of ik de Libero naar hen toe kon slepen. Dat was geen probleem. De Subarugarage vond het wel komisch om weer een Libero in het echt te zien. Ze hebben deze busjes vroeger namelijk ook verkocht.
Ik heb het busje in een parkeervak voor de werkplaats geduwd, de sleutels ingeleverd bij de werkplaatchef en gevraagd of ze mij wilden bellen als ze er naar gingen kijken. De volgende dag kreeg ik telefoon: de Libero ging over een kwartiertje de brug op! Ik ben meteen in de auto gesprongen en naar de garage gereden. Toen ik aankwam reed de monteur hem net de brug op. Hij stapte uit, luisterde er even van een afstandje naar en zei daarna tegen mij: ‘tja, het motortje is niet echt fris meer’. Vervolgens reed hij hem de brug weer af.
Niet veel later stelde de werkplaatschef voor om óf een tweedehands motor te kopen óf de huidige motor te laten reviseren. Een nieuwe tweedehands Liberomotor was geen optie, want die zijn niet te vinden, dus ik kreeg het telefoonnummer van een revisiebedrijfje in de buurt. Verder mocht ik de originele werkplaatshandboeken van de Libero zo meenemen. Dat was aardig van ze!
Toen ik met de handboeken onder de arm weer buiten stond heb ik de Libero een klopje op z’n voorruit gegeven en gezegd: ‘dit komt goed Libero, morgen halen we je weer op!’
Het sleutelen begint
Eenmaal weer thuis begon het sleutelen. Allereerst: de motor eruit.
De motor heb ik enigszins schoongemaakt, daarna volledig gedemonteerd en in losse onderdelen afgeleverd bij het motorrevisiebedrijfje. Daar hebben ze hem volledig gereviseerd. Een aantal weken later kon ik alles weer ophalen. Met nieuwe pakkingen en afdichtingen is het geheel toen weer in elkaar gezet.
Klik op de pijltjes om door de foto’s te bladeren.
Overnemen van de pagina
Terwijl ik met de motor bezig was zag ik dat de Subaru Minibus Club Nederland een bericht had gepost: of iemand de pagina wilde overnemen. Dat leek mij wel wat, dus ik heb ze een berichtje gestuurd. De berichten gingen even later wat over en weer en op een gegeven moment vroeg de eigenaar van de club of ik een busje met een bepaald kenteken had gekocht. Toen ik dat kenteken las, dacht ik: nou ja zeg, wat een toeval….
Drie keer raden welk groen-grijze busje ik had gekocht?
Precies, het groen-grijze busje van één van de oprichters van de club.
Alle onderdelen die ik bij de koop ‘kreeg’ waren dus de onderdelen die de oprichters van de club bij die Renaultdealer hebben verzameld. Het motorblok dat ik ook in de bus vond is het blok dat is vastgelopen op de snelweg, het motorblok dat ik heb laten reviseren is dus het blok van de liefhebber uit Brabant. Het hele verhaal werd duidelijk, en dat vond ik toch wel komisch.
